Yalnızlık Allah'a Mahsus

Boşuna söylenmemiş bu söz.

Yalnızlığın ekonomik ve sosyal sonuçları üzerine ilgi çekici bir yazı gördüm. İngiltere gibi yaklaşık 65 milyon nüfusu olan bir ülkede 1.2 milyon kişi kronik yalnızlıktan mustaripmiş.

Kronik yalnızlık öyle bir şey ki, insanlar bazen günler hatta haftalarca kimseyle konuşmadan geçirebiliyorlar. Artık insanların toplanacağı sosyal mekânların sayısı azalıyor. Bankaya, postaneye çok az insan gidiyor.

İleri yaşlarda görülen kronik yalnızlık, depresyon, kanser, erken bunama gibi sorunlara da yol açıyor.

Yalnızlık genç nesle de sıçradı. Artık otobüste, metroda, kafede veya herhangi bir sosyal mekânda insanlar birbiriyle sohbet etmekten ziyade önlerindeki cep telefonlarına bakıyorlar. Hatta otomatik ödeme makinelerinin konmasıyla, bazı kişilerin günlük konuşmalarını oluşturan kasiyer müşteri ilişkisi dahi ortadan kalkmış oluyor.

Hızla izole bir yaşama doğru gidiyoruz. İnsanlar birbirlerinin yüzlerine dahi bakmaz hale geldiler. Bu sadece ülkemizde değil, tüm dünyada geçerli bir durum. Doğrudur bilgiye çok kolay ulaşıyoruz, her şey elimizin altında, akıllı telefonsuz bir yaşam düşünemiyoruz. Steve Jobs’un “cep telefonu vücudun bir uzantısı gibi olacak” sözü gerçekleşti, ama insanlara sağladığı yararın yanında belki de yıllara sâri bir hasar söz konusu olacak. Yeni bir insan türü gelişmeye başlıyor…

Yaşlı birisinin söylediği şu söz çok acıklı;

“En iyi arkadaşım I-Pad’im.”

Buna rağmen koruyabileceğimiz bazı alışkanlıklarımız olabilir;

Günde bir kez de olsa beraber aynı sofraya oturmak ve cep telefonlarınızı uzak bir yere bırakmak.

Akşam birbirinize günün nasıl geçtiğini, neler yaptığını sormak.

Haftada veya ayda bir kez arkadaşlarınızla bir sofrada buluşmak.

Tempolu yürüyüş yapacağınız bir arkadaş edinmek. Yürüyüş esnasında çok güzel sohbet etme imkânı bulursunuz.

Eviniz müsait ise yaşlılarınızı bir kenara bırakmamak. Beraber yaşamak.

Bu öneriler çevrenizde birileri varsa geçerli. Ne aile, ne çoluk çocuk, ne de arkadaş yoksa ne olacak? Bazıları kendini hayır işlerine veriyor, çalışıyor, çevre ediniyorlar. Ama insanın gittikçe uzun yaşaması, bazılarımızın çevresinde ne arkadaş, ne de aile bırakıyor. Herkes bir şekilde ya göçüp gidiyor, ya da dünya gailesine dalıyor. Bu dünyada fazla uzun kalmakta iyi değil!

…

Başkalarına yardımcı olma içgüdüsü herkese nasip olmazmış. Böyle bir özelliğiniz varsa kendinizi tutmayın. İnsanlara yardım edin. İyilikler unutulmaz, onlar da sizi yalnız bırakmazlar. Bencil, egosantrik insanların kaçınılmaz sonudur yalnızlık…

Ses getirecek bir önerim var.

Cimriliği ile ünlü 750 milyar dolarlık Apple firması çok ciddi katkıda bulunduğu kronik yalnızlık için 30 milyar dolarlık bir fon ayırmalı veya insanların bir arada olacakları faaliyetlere destek vermeli…

Steve Jobs cebindeki milyarları bu dünyada bırakıp, kronik yalnızlığını bize bulaştırarak hayatını tamamladı ve şimdi mezarında yine yalnız.

Başkalarına yardımcı olma içgüdüsü ona nasip olmamış, biraz ders almak lazım!

Dünyanın her yerinde aynı görüntü... Herkes ekranına odaklanmış.