Babasız Çocuklar Klübü

Tabir bana ait değil. Bir hocam ve yaşıt sayılabileceğim bir arkadaşım acımızı böyle paylaştılar.

Temmuz’un 5’inde ani bir kalp krizi ile babamızı kaybettik. Beklenmedik bir anda böyle bir şeyin olması insanı duygusal açıdan çok korumasız yakalıyor. Gerçi ölüm beklense bile babanın kaybının insanı yıpratmaması mümkün değil.

Herkesin babası öyledir, ama babam hakikaten iyi adamdı. Kendinden önce bizleri, torunlarını, ailesini ve yakın uzak akrabalarını düşünürdü. Bütün sülalemizin işlerine koşan ve yardımcı olan büyüğü idi. Tecrübesi ve bilgisi nedeniyle herkesin akıl almaya başvurduğu insandı. Allah rahmet eylesin, o hasret inşallah tekrar beraber olduğumuzda dinecektir. Buna kalpten inanıyorum.

…

Ebeveyni kaybetmek insanı farklılaştırırmış. İnsan bir anda büyüyor sanki. Çoğumuza önemli gelen birçok şey bir anda anlamsız hale geliyor. Onca hırs, mücadele, kavga ve kırgınlıklar hayat denilen ve günümüz dünyasında çok hızlı akan bu süreçte önemini yitirmeye başlıyor. Eşinle mutlu olmak ve iyi vakit geçirmek, çocuklarına kaliteli zaman ayırmak ve ailenin birbirine bağlılığı daha bir anlamlı hale geliyor.

Ölüm uzaklığını kaybediyor, yakın görünmeye başlıyor. Çok uzun vadeli planlar yapmayıp, yaşadığın zamanın güzelliğini görmeye başlıyorsunuz.

…

Dünyada milyonlarca babasını kaybeden kişi var. Herkes bu acıyı değişik derecelerde yaşıyor. Babalığı hakkıyla yapan bir kişiyi kaybetmenin zorluğu, çocuğunun sadece ismen bildiği bir babayı kaybetmesinden muhakkak farklıdır. Babam babalık görevini hakkıyla, fazlasıyla yaptı ve beraber geçirdiğimiz kırk yılın üzerindeki yaşama ne kadar şükretsem azdır. Bundan sonra çocuklarıma aynı duyguyu yaşatmaktan başka bir görev görmüyorum kendimde…

…

İnsanları kırmamak ve kalpleri kazanmak! Güzel bir hayatın sırrı bu olsa gerek. Çok kolay olsa idi bunları herkes başarabilirdi, ama her şeyin para, menfaat ve güç olduğu dünyamızda bu ikisini yapmak birçok kişi için imkânsız. Birçok kişi kırmadığı ve kalplerini kazandığı insan sayısının çoğunlukta olmasını yeterli görüyordur. Referandumda kabul almak gibi görüyorlar herhalde…

Oysa bazen bir mazlumun kalp kırıklığı, yaptığınız onlarca iyiliği silip süpürebiliyor. İhtiyaç veya sıkıntı halinde olan bir insana yardım etmek, sizin zor durumda olduğunuzda sizden yardım isteyen birini kırmamak, yani gerçek manada fedakârlık yapmak değerli olan...

Ne güzel bir hadis-i şeriftir;

“Hayrünnas men yenfaunnas - İnsanların hayırlısı insanlara faydalı olanıdır.”  Babam inşallah bu müjdeye nail olmuştur.

…

Bizim gibi babasıyla çok vakit geçiren, rahmetli babam gibi kendi babasıyla az hatırası olan, sadece babasının yüzünü hatırlayan, resminden başkasını görmemiş olan veya yüzünü dahi bilmeyen herkesin gönlündeki o hasret son nefese kadar devam edecektir. Yıllarca paylaştığımız güzel anlar ve hatıralar için şükrediyorum. İnşallah aynı şükür çocuklarıma da nasip olur.

Bakalım kulüp üyeliğimiz ne kadar sürecek!

Rahmetli dedem Abbas Fevzi Batırel (1902-1956). Millet Partisi üyesiymiş. Demirkırat belgeselini seyrederken dedemi görünce babam heyecanla "A babam" diye haykırmıştı. 1954 yılında Millet partisi İstanbul şubesi kapatılırken kapının yanında. Beyaz şapkalı olan. 4 yıl Mısır'da toplama kampında kalmış, onun getirdiği bir sinir varmış ama bir o kadar da vicdan ve şefkat sahibi bir adammış. Babam çok sevdiği, hasretini çektiği babasına kavuştu...